گروههای آموزشی ناحیه دو بهارستان

انواع اختلال در نوشتن

اختلال در نوشتن فکری -حرکتی:

این زمانی است که حرکات یک مرحله‌‌‌ای مشکلاتی را ایجاد می‌کند. اختلال در نوشتن نیز می‌تواند خیالی باشد، که به مشکلات اجرای مجموعه‌‌‌ای از حرکات مورد نیاز برای هماهنگی مانند بستن یک زیپ یا نوشتن با خودکار یا مداد اشاره دارد.

اختلال در نوشتن ساختمانی :

این شکل از اختلال در نوشتن نشان می‌دهد یک کودک به سختی درک می‌کند که چگونه اشیا به یکدیگر مربوط می‌شوند. این کودکان ممکن است از بازی کردن با بلوک ها،لگو یا دیگر اسباب بازی‌های ساختمانی اجتناب کنند. اگر اختلال در نوشتن با اختلال کم توجهی همراه باشد کمبود توجه یا DAMP نامیده می‌شود.

اختلال در نوشتن تحت اللفظی:

اختلال در نوشتن، مهارت‌های زبانی را تحت تاثیر قرار می‌دهند که به آن اختلال سخنرانی هم گفته می‌شود.در واقع کودکان به طور معمول کلمات را بریده بریده می‌گویند که ممکن است به دلیل مشکلات تلفظ، درک آن‌ها دشوار باشد.

با این حال، بریده بریده صحبت کردن ناشی از ضعف در ماهیچه‌ها نیست، بلکه تفاوت در نحوه ارسال پیام به بدن در ارتباط با توالی‌های حرکتی و هماهنگی ماهیچه مورد نیاز برای تشکیل گفتار است.

آیا یادگیری دشوار است؟

با وجود اینکه اختلال در نوشتن یا دیسگرافیا به عنوان مشکل یادگیری مغز یاد می‌شود، دولت‌های آمریکا و انگلستان آن را به عنوان یک ناتوانی یادگیری مثل نارساخوانی یا بیش فعالی طبقه بندی نمی‌کنند. اما در حالی که هیچ ارتباطی با هوش ندارد، می‌تواند بر یادگیری تاثیر بگذارد، به خصوص زمانی که بر نویسندگی، مهارت صحبت کردن و استفاده از کامپیوتر تاثیر می‌گذارد.

همچنین مهم است که بدانید اختلال در نوشتن شاید در کنار مشکلات یادگیری خاص رخ دهد.

محل اقامت و استراتژی‌ها:

از آنجا که اختلال در نوشتن می‌تواند روی توانایی یک دانش آموز برای انجام گستره‌‌‌ای از مهارت‌های روزمره تاثیر بگذارد، مهم است هر کودک را به طور جداگانه ارزیابی کرده و طرح استفاده از استراتژی و محل اقامت متناسب با نیازهای آن‌ها را توسعه دهید.

به آن‌ها در سازمان دهی کمک کنید :

با برنامه ریزی‌های ساده به راحتی می‌توان برخی کارها را انجام داد که بسیار مفید است. با اتصال یک برنامه به دفتر و مشخص کردن روز و زمان مختلف شروع کنید یا برچسبی به سیستم برای ذخیره سازی و سازماندهی تکالیف بزنید ومطمئن شوید که کودک با سیستم درگیر است و از آن استفاده می‌کند.

وسایل مورد نیاز مدرسه را برای کودکان تهیه کنید :

زمانی که کودکان مبتلا به دیسگرافیا دشواری‌های نوشتن را تجربه می‌کنند، نوشتن می‌تواند به طور فیزیکی برایشان دردآور باشد. برای برخی کودکان، گرفتن مداد با پاکن یا ماژیک‌های کلفت راحت تر است.

همچنین ممکن است کودک برای نوشتن روی خط مستقیم، فاصله بین کلمات یا شکل حروف دچار مشکل شود که به آن ها کاغذ گراف یا کاغذ خط دار با حاشیه‌های بزرگتر و استفاده از خط کش یا ابزارهای دیگر را پیشنهاد می‌کنیم.

به کودکان اجازه استفاده از کامپیوتر را بدهید:

اگر از دانش آموزان مبتلا به دیسگرافیا انتظار رود همزمان با درس خواندن بنویسند دچار مشکل می‌شوند. آموزش تایپ کردن و اجازه استفاده از کامپیوتر در کلاس می‌تواند این کار را آسان تر کند چون فرآیند نوشتن را قوی و به کپی کردن نیز کمک می‌کند.

خودتان تکرار کنید:

در هنگام ارائه یک درس، معلمان می‌توانند به طور معمول توقف کنند تا اطلاعات درس قبلی ثبت شود هرچه تکرار بیشتر باشد، برای دانش آموزان دیسگرافیا آسان تر است که فرآیند را پردازش و ذخیره کنند. همچنین می‌تواند به سازماندهی مجدد جزئیات بطور طبقه بندی و یادگیری و به یاد آوردن ایده‌های جدید کمک کند.

دستورالعمل‌های کار را به دقت بررسی کنید:

این موضوع به خصوص برای تکالیفی که چندین مرحله دارند، اهمیت ویژه‌‌‌ای دارد. دستورالعمل‌های کتبی و شفاهی را فراهم کنید و بر روی ترتیب صحیح و رویکرد از طریق مدل سازی ،تاکید کنید. از دانش آموزان بپرسید تا مطمئن شوید درک کرده اند.

زمان را برای انجام تکالیف کودکان بروزرسانی کنید:

برای کودکان مبتلا به دیسگرافیا ممکن است زمان بندی سختی باشد ولی می‌توانید به آن‌ها یاد آوری کنید که در فواصل منظم حرکت کنند. ممکن است هر 15 دقیقه یک علامت را نگه دارید، از یک ساعت بزرگ کاغذ استفاده کنید و دست‌ها را تکان دهید و یا با یک سیگنال صوتی مانند زنگ یا سوت که در فواصل معین نواخته می‌ شود این کار را انجام دهید. فقط به خاطر داشته باشید که بچه‌ها ممکن است به زمان بیشتری نیاز داشته باشند ، آن‌ها می‌توانند پروژه‌ها را در خانه به اتمام برسانند اگر زمان کلاس تمام شد.

عوامل حواس پرتی را در محیط به حداقل برسانید :

ممکن است کودک در جلوی اتاق بنشیند یا گوشه دنجی پیدا کند که بتواند در آن کار کند. هرچه عوامل حواس پرتی کم تر باشد، تمرکز و دریافت اطلاعات بیشتر برای آن‌ها آسان تر خواهد بود.

سعی کنید منظم با آنها تماس چشمی‌داشته باشید و در اغلب با چک کردن آنها ببینید که چه کاری انجام می‌دهند . اینها تکنیک‌های مفید برای کودکانی هستند که با اختلال کم توجهی مبارزه می‌کنند.

اضطراب آنها را کاهش دهید :

علائم دیسگرافیا یا اختلال در نوشتن می‌تواند تحت شرایط استرس زا بدتر شود. گاهی اوقات بازی کردن با موسیقی کلاسیک یا باز کردن پنجره برای گردش هوای تازه می‌تواند به کودکان درحفظ تمرکز کمک کند.

به آن ها یادآوری کنید که صاف بنشینند و نفس‌های عمیق بکشند. همچنین خوب است کودکان را تشویق کنید که گاهی بلند شوند و به اطراف اتاق یا بیرون بروند و با سرعت بدوند تا به آن‌ها کمک کند زمانی که به کلاس برمی‌گردند بهتر تمرکز کنند.

استفاده از تکنولوژی:

یکی از بهترین روش‌ها برای تسهیل نوشتن کودکان مبتلا به دیسگرافیا تایپ کردن با صفحه کلید رایانه است. تایپ بدون نگاه به صفحه کلید فرآیندی است که ترجمه افکار و ایده‌ها را به زبان نوشتاری تبدیل می‌کند و یک ظرف نوشتاری و فاصله را در یک صفحه نگه می‌دارد.

همچنین استفاده از برنامه گفتار به نوشتار برای انجام تکالیف مفید است.

توجه داشته باشید اگر کودک دیسگرافیا شدید داشته باشد و استفاده از صفحه کلید را مشکل کند، تکنولوژی جدید گفتار به متن هر روز دقیق تر می‌شود و می‌ توانید آن را روی تلفن همراه و لب تاپ‌ها نصب کنید.

انگیزه، تشویق واعتماد به نفس

کمک به کودک در یادگیری نحوه پردازش و برخورد با احساساتشان می‌تواند دشوار باشد، اما این کار به طور خاص برای دانش آموز مبتلا به اختلال در نوشتن دشوارتر است. اختلال در نوشتن گاهی با رفتار نابالغ یا تکانشگری مرتبط است.

عدم توانایی استفاده از قیچی مانند دیگر بچه‌ها در کلاس، یا دوچرخه سواری در پارک با دوستان می‌تواند خجالت آور باشد و عوارض احساسی بر روی کودکان مبتلا به دیسگرافیا داشته باشد.

وقتی که عملکرد در مدرسه هم ضعیف باشد عوارض بدتر می‌شود ،مهم نیست کودک چقدر برای انجام کار‌ها تلاش می‌کند. پریشانی و احساس کم ارزشی می‌تواند باعث شود که دانش آموز در خارج از مدرسه تخلیه هیجانی کند و ارتباطات منفی با مدرسه و یادگیری بیشتر شود.

با این حال، کودکان مبتلا به دیسگرافیا هنگامی‌که حمایت عاطفی و تشویق مورد نیاز را دریافت می‌کنند، می‌توانند یاد بگیرند که با انگیزه بمانند و در مواجهه با چالشها استقامت داشته باشند.

معلمان و والدین می‌توانند با فراهم کردن فرصت‌های زیادی برای موفقیت، اجتناب از مقایسه و ستایش از تلاش نه نتیجه کار به آن‌ها کمک کنند.

متاسفانه در کشور ما سیستم آموزش و پرورش، روان شناسی، روان پزشکی و... هر کدام برای اختلال یادگیری طبقه بندی و تعریف مخصوص خود را دارند و متعاقبا این موضوع بر تشخیص و درمان هم تاثیر دارد.